Non Fui, Fui, Non Sum, Non Curo. Certain ancient Romans had the words of the title to this post inscribed on their funeral monuments (above is one example, using slig
Estas palabras ou ben as súas variantes: memini /non desidero, son un canto ao ateísmo ou máis ben ao epicureísmo greco-romano, que entendía a existencia vital como unha procura da felicidade, camiño da ataraxia. Probablemente, de entre todas as invencións do home, a de maior influencia na historia sexa a escritura. Primeiro, porque marca un antes e un despois. O que está antes da escritura pode ser estudado unicamente baixo unha disciplina: a arqueoloxía, mentres que, cando o home foi quen de crear un sistema substitutivo da lingua oral, con capacidade para ser descodificado, estaba deixando a súa pegada na eternidade. Hai máis de 6000 anos, antes da chegada do papiro e do pergamiño, os soportes primixenios foron a arxila, a cera, a madeira, a pedra, os metais... algúns con máis lonxevidade que outros, a medida que a tecnoloxía melloraba co paso das xeracións. A epigrafía, como disciplina da historia, ten como encargo interpretar e estudar as inscricións feitas sobre todo este tipo de materiais. Existe unha taxonomía específica: inscricións honoríficas, xurídico-legais, relixiosas, público-monumentais, funerario-sepulcrais, doméstico-privadas... e tamén un corpus específico ao ámbito latino (que nos ocupa neste particular), Carmina Latina Epigraphica (CLE) e o Corpus Inscriptorum Latinarum (CIL), con fondos xa dixitalizados e de acceso libre en internet das antigas inscricións latinas procedentes de todas as provincias do Imperio romano e con máis de entradas. O centro CIL II está instalado na Universidade de Alcalá de Henares desde 1997, grazas a un convenio co Instituto Arqueolóxico Alemán, funcionando como sede de redacción dos novos volumes. O Arquivo Epigráfico de Hispania está na Universidade Complutense, con libre acceso para investigadores e lectores interesados. O volume II, por exemplo, foi adicado ás "Inscriptiones Hispaniae", o XVII aos "miliarios" e o XVIII aos "Carmina Latina Epigraphica". A inscrición que dá título a este artigo pertence ao ámbito sepulcral ou funerario, o que comunmente coñecemos por epitafio. Dentro deste subxénero epigráfico podemos distinguir inscricións pro "lamentatio", "consolatio" ou "laudatio", ben que alguén lle escribe ao defunto ou que son postas en boca del, resultando ás veces imposible confirmar a veracidade dunhas últimas vontades. Hai fórmulas xerais de lamentación, dun destino ineludible, da morte como unha lei inexorable, do "nascentes morimur", da vida como préstamo, da fama do defunto, do amor e da memoria por riba do poder da morte, do descanso merecido e agardado, da vida como un camiño, da inmortalidade da alma, da súa vida intachable, das súas virtudes (paupertas, humilitatem), do seu aprecio en vida, dos méritos do finado fronte a humildade da tumba, e un apartado sobre a morte repentina ou a "laudatio pueri" no caso dos infantes. Cando eran ben acollidas, algunhas destas inscricións repetíanse nun efecto dominó, coma un copia e pega. No caso da que dá título a este artigo, foi tan común, que aparecía abreviada coas súas siglas: "NFFNSNC". Vexamos a súa interpretación: "Non fun, fun, non son, que me importa" con moitos matices na súa tradución: "Non existín, existín... tanto me dá / éme indiferente / non me importa / dáme o mesmo..." Hai dous tempos marcados pola inexistencia, o que está antes do nacemento e o que está despois da morte. Ámbolos dous figuran equiparados e entremedias, a vida, o verdadeiramente importante para os que se despiden dela con este epitafio. A sentenza final, a indiferenza coa que se mira a inexistencia, supón un convencido desafío aos deuses, un canto ao hedonismo vital escrito en mármore ou cantaría, sen necesidade de auxilios nin esperanzas relixiosas. Andando os séculos, entre 1425-1428, e noutro soporte artístico, Masaccio pintará un fresco en Santa María Novella de Florencia, nunha das súas paredes laterais. A mesma Santa María Novella onde Giovanni Bocaccio, case un século antes, situaría aos seus dez personaxes (sete mozas e tres mozos) fuxindo da epidemia de peste de 1348, como argumento do seu Decamerón. O fresco, coñecido como A Trinidade, presenta por primeira vez na historia da pintura unha composición sometida as leis da perspectiva xeométrica. O visitante cre estar ante unha capela que ocupa o seu oco e espazo real. Debaixo dela, tamén pintado, formando parte do conxunto, un esqueleto humano (segundo algúns en representación de Adán, para outros aludindo a calquera home mortal) descansa sobre a súa tumba, cun epitafio non menos interesante, escrito en italiano e non en latín, en claro espírito docente e admonitorio para os fieis segrares: "Io fu già quel che voi sete: e quel chi son voi ancor sarete": "Eu xa fun o que ti es e ti serás o que eu son", tamén con moitos matices na súa tradución: "xa fun antes o que vós sodes, e o que son agora serédelo vós mañá". A mesma idea xa viña da epigrafía antiga: "Viator, viator!, quod tu es, ego fui; quod nunc suum, et tu eris" coa súa fórmula abreviada: "Eram quod es, eris quod sum". Cada un de nós ten a liberdade de enfrontarse ao alén como queira e lle pete, porén permítame, prezado lector, convidalo a que deixe testemuña escrita para que a súa postura, sexa cal sexa, pase a posteridade como o seu legado epigráfico. Un servidor, agardando a que o epitafio se demore o máximo tempo epicúreo posible, xa ten tomada e razoada postura. A verdade, confeso, non moi orixinal: "Non fui, fui, sum, sic curo". Ora ben, a min, si que me importa a inexistencia, por iso, négome a non existir. (*) Profesor de Ensinosecundario
Listen to Non fui Fui Non sum Non curo (Thriller Psicológico) on Spotify. Daniel Espinosa Lafuente · Song · 2021.
22 septembre 2020*"Je n'existais pas, j'ai existé ; je n'existe plus, je ne m'en soucie pas"[english translation below]J’ai découvert Gaspar Noé avec Irréversible. Mais, en réalité, je connaissais déjà son cinéma – sans le savoir – grâce à une VHS de Seul contre Tous qu’un ami nous avait prêté, à Stéph, ma compagne et co-créatrice du site, et moi, quelques années plus tôt. L’année de sortie d’Irréversible, en 2002, j’étais sur un tournage de court-métrage amateur et tout le monde tripait sur les visuels de son nouveau film. Puis un pote de tournage est allé voir Irréversible en salle et m’a dit deux choses qui nous ont poussé à y aller (j’ai toujours eu beaucoup de mal à suivre les conseils en matière de cinéma) «C’est bourré de références à Kubrick» et «J’ai interdit à ma sœur d’y aller ! ». Stéph était bien plus motivée que moi mais ces deux arguments me titillaient quand même un peu. Quand nous sommes sortis de la salle, nous ne savions plus sur quelle planète nous étions tant le choc avait été violent. C’était une découverte. Du désir d’en savoir plus sur Gaspar, de découvrir ses autres œuvres et de partager cette expérience avec le plus de monde possible est né Le Temps Détruit Tout le 1er mai 2003 après des mois de recherches, d’enquête et de beaucoup de sang et de sperme a coulé sous les ponts… Si j’ai été impressionné par Enter the Void, agréablement surpris par Love et excité par Climax, je dois avouer que la passion a fini par retomber peu à peu même si, à chaque sélection de Gaspar au festival de Cannes, je retrouve (un peu) le vertige des débuts. J’estime que LTDT a joué son rôle. C'est la raison pour laquelle j'ai décidé de mettre fin à cette aventure – dix-sept ans ! - en passant la main à Alex. Je ne serai sans doute pas très loin du Temps Détruit Tout mais je ne n'en serai plus que le co-fondateur. Depuis 2003, du monde a participé directement ou indirectement au site (je ne les évoquerai pas toutes et tous) et je les remercie ici sincèrement du fond du cœur. Certains nous ont quitté (je pense tout particulièrement à Mick Gondouin et, plus récemment, à l’immense Philippe Nahon) ou se sont éloignés du site. Mon plus grand remerciement va à Alex qui gère LTDT d’une main de maître (l'interview de Gaspar, notamment, c'est grâce à lui), qui l’a relancé et lui permettra, après Stéph et moi, de traverser les années qui viennent en continuant de porter la bonne parole de Gaspar à travers le monde. Merci à toutes et tous qui nous lisez. Ce site a toujours été pour vous. Et, bien entendu, merci à Gaspar Noé (avec Stéph, par une chance inouïe, nous l'avions rencontré à Cannes où il nous avait emmenés, alors que nous étions sans invit', jusqu'à la salle de projection de Destricted. Ce type est d'une gentillesse, d'une sincérité et d'une humanité rares, vraiment !) pour cette passionnante et toute première (!) interview pour le site et pour avoir magistralement écarté les rideaux de son écran de cinéma mental comme peu de cinéastes l’ont fait avant lui. Longue vie à Gaspar Noé et au site Le Temps Détruit Tout. Fréd et StéphLe mot d'Alex : Enfin, je me permets de prendre la parole. Alex, c'est Malcolm McDowell dans Orange Mécanique, le film qui m'a fait voir le cinéma autrement. Et, vous le savez, celui de Monica Bellucci dans Irréversible. Un parallèle que réfute Gaspar dans son film, mais il s'agit de deux films de deux cinéastes ayant marqué ma cinéphilie comme aucun autre. Alex (de mon vrai nom Alexis), il n'y a qu'ici qu'on me nomme comme ça. Enfant, c'est comme ça que je voulais qu'on m'appelle. Ici, c'est l'univers parallèle qui exauce ces petits vœux un peu naïfs, la bulle dont j'ai toujours eu besoin pour faire exploser ma passion tout en ayant le sentiment de faire quelque chose d'utile : on nous pose des questions venues de tous les continents et, au fil des années, le site m'a appris à gagner en confiance. Aujourd'hui j'ose m'approcher des gens ne serait-ce que pour leur proposer des interviews (il y a eu Claude-Emmanuelle Gajan-Maull et son fils à l'écran Vince Galliot-Cumant, Tom Kan, Gaspar Noé... et pour un tout autre projet, Katharina Kubrick)Quand Fréd m'a exprimé son souhait de vouloir me léguer le site, il m'a dit que ce n'était pas un départ triste. Mais je ne pouvais pas m'empêcher de penser à ce que ça représentait. Bien sûr, on se parlera toujours. Sur le coup, j'étais mitigé, comme si une partie de ma vie s'effondrerait. Finalement, les aléas de la vie, pour lesquels Fréd m'a toujours soutenu — triple, puis quadruple deuil survenu il y a un mois par exemple — m'ont fait voir une autre perspective : non, en effet, ça n'a rien de triste, c'est une avancée exceptionnelle que d'hériter de tout ce travail formidable fait par Fréd, Stéph, et tous les autres participants depuis 2003. C'est donc avec une certaine fierté que je récupère le site et la mémoire qu'il transporte - je suis persuadé que sans LTDT, de nombreux courts et clips de la filmographie de Gaspar auraient disparu en partie du souvenir collectif des cinéphiles. Un peu comme un maître qui lègue ses outils à son apprenti : aujourd'hui, j'ai l'âge que Fréd avait quand il a commencé cette objectifs resteront les mêmes : parler de ses films, sans hiérarchie entre les longs sélectionnés à Cannes et les courts discrets et oubliés, sans pub et en toute indépendance. Chercher autant d'infos sur les films à venir (sans faire de fuite), que sur les œuvres passées dont personne n'a d'infos y compris au CNC. Et continuer à accompagner chaque sortie comme je peux, avec la complicité et la confiance de ses distributeurs (je pense notamment à l'équipe de Wild Bunch, Vincent et Elise de Carlotta, l'équipe de Studio Canal, ainsi que Chloé et Stéphane de chez UFO qui se sont tous montré-es disponibles quand c'était nécessaire et que je salue au passage).Ensuite, il y aura bien sûr des changements à prévoir sur le site, pas forcément dans l'immédiat, mais qui permettraient de marquer une nouvelle ère. Il n'y aura pas de nouvel admin, mais de nouveaux apports au site en terme de contenu, à commencer par une base de données d'équipes techniques constituée en croisant les infos des génériques, les infos fiables dont nous disposons et celles des sites comme IMDB, loin de mentionner chaque personne. L'idée étant de rappeler que Gaspar a toujours conscience du travail monstrueux qu'il fait faire à ses équipes et qu'il récompense en les invitant à Cannes. Je reviendrai très vite pour qu'on puisse réfléchir collectivement à ce qui est intéressant pour l'évolution du site, à ce qui est le plus demandé et ce qui est moins urgent. Alex*I didn't exist, I did exist, I don't exist, I have no discovered Gaspar Noé through Irréversible. But, actually, I already knew his movies - without knowing - thanks to an I Stand Alone VHS a friend had lent to Stéph - my partner and co-founder of the website - and me a few years before. The year Irréversible was released, in 2002, I was on an amateur shortfilm shooting and everyone was hyped by his new film pictures. Then, a friend from the shooting watched Irréversible in theaters and told me two things that made us watch it (I always had trouble following advices when it comes to films) : "It's full of Kubrick references" and "I forbid my sister to watch it!". Stéph was more motivated than me but these two arguments intrigued me a bit. When we exited the theaters, we couldn't tell on which planet we were, as the shock was so violent. It was a discovery. The desire to know more about Gaspar, to discover his other works and to share this experience to as much people as possible, led to the birth of Le Temps Détruit Tout on May, 1st, 2003, after months of searches, investigation and then, a lot of blood and sperm has passed under the bridge... If I was impressed by Enter the Void, pleasantly surprised by Love and excited by Climax, I have to admit that the passion supsided little by little, even though, each time Gaspar was selected in Cannes, I was a bit excited just as in the beginning. I feel like LTDT made its part. That's the reason I've decided to step down this adventure - 17 years! - in favour of Alex. I probably won't be very far of Le Temps Détruit Tout but I won't be the co-founder anymore. Since 2003, many people contributed, directly or not, to the website (I won't name them all) and I thank them here from the bottom of my heart. Some passed away (I'm thinking of Mick Gondouin and, lately, the immense Philippe Nahon) or moved away from the website. My biggest thanks goes to Alex who handles LTDT masterfully (especially Gaspar's interview, it was thanks to him) who revived it and the site allows him, after Stéph and me, to cross the coming years by spreading Gaspar's word through the world. Thanks to all of you who read us. This website has always been for you. And, of course, thanks to Gaspar Noé (with Stéph, by an incredible luck, we met him in Cannes while we hadn't any accreditation, where he invited us to the screening of Destricted. This guy is really kind, sincere and full of humanity, really!) for this fascinating and very first (!) interview for the website, and for having magnificently mastered his mental cinema as few film directors did before him. Long live Gaspar Noé and the website Le Temps Détruit and Stéph. A word from Alex :At last, I'm taking the floor. Alex is Malcolm McDowell in A Clockwork Orange, the film which made me see movies in another way. And, as you know, it's Monica Bellucci in Irréversible as well. A parallel disapproved by Gaspar for his film, but those are two movies from two filmmakers who left a mark on my cinephilia as no one else ever did. Alex (from my name "Alexis") is a name I'm only given here. As a child, this is how I wanted to be named. Here is the parallel universe fulfilling those little and innocent wishes, the little world I always needed to express my passion all the while feeling useful: we're being asked questions from every continents, and, through the years, I've learnt how to gain self-trust. Nowadays, I dare getting in touch with people and offer them interviews (there has been Claude-Emmanuelle Gajan-Maull and her screen child Vince Galliot-Cumant, Tom Kan, Gaspar Noé... and for a whole other project, Katharina Kubrick)When Fréd told me he wanted to leave me the website, he said it wasn't a sad departure. But I couldn't stop thinking about what it meant. Of course, we'll keep chatting together. At first, I was mixed, as if a part of my life would collapse. In the end, the vagaries of everyday life, for which Fréd always supported me — a triple, then quadruple grief that occured a month ago for instance — made me think otherwise : indeed, it's not sad, it's a huge progress to inherit all this stupendous work done by Fréd, Stéph, and everyone else since 2003. It's with some kind of proudness that I agreed to take over the website and its memory — I'm convinced that without LTDT, many shorts and music videos from Gaspar's filmography would have disappeared from the collective memories of cinephiles. Quite like a master giving his tools to his apprentice : I'm now as old as Fréd was when he started this adventure. My goals will stay the same: talk about his movies, whithout any hierarchy between those selected in Cannes and his discreets and forgotten shortfilms, without any ads and fully independantly. I'll keep seeking as much infos for his upcoming movies (without leaking them) than for past works for which no one as any informations (not even at french National Centre for Cinema). And keep promoting every releases as best as possible, with the complicity and trust of his distributors (I'm thinking especially of the team at Wild Bunch, Vincent and Elise from Carlotta Films, the team at StudioCanal as well as Chloé and Stéphane from UFO Distribution who were available when needed)Then, there will be some changes to come, not immediatly, but that would mark a new era. There won't be any new admin, but new things will come on the site, starting with a database of technicians who worked with Gaspar, by crossing infos from the credits with infos we have and those from IMDB, far from mentioning everyone. The aim is to remind Gaspar has always been aware of the tremendous work done by his crews which he usually rewards by inviting them to come back very soon so we can collectively think about what's best for the website, what's more expected and less
"Non fui, fui, non sum, non curo", meaning, "I was not; I have been; I am not; I do not mind" (Epicurus) Death deprives us only of feeling pleasure. In ceasing to be, we are no longer able to experience anything at all.
MyMemory es la memoria de traducción más grande del mundo. Se ha creado recopilando memorias de traducción de la Unión Europea y de las Naciones Unidas, así como alineando los mejores sitios web multilingües específicos de cada dominio. Formamos parte de Translated, por lo que si necesitas servicios de traducción profesionales, echa un vistazo a nuestro sitio.
Contextual translation of "et ideo ars non sum manducare" into English. Human translations with examples: i live, i just want, i'm not a nazi!, i am, i myself,.
This familiar graphic was submitted by powprodukt and was promptly removed by the moderators, but it survived long enough to prompt me to read a bit about Epicurus, who lived from 341 to 270 another one of his quotes means essentially the same as the advice we often see here about death being the same as before you were born: "Non fui, fui, non sum, non curo."I need to redo my will, so I think maybe I'll ask for that to be mentioned and explained at my funeral as my own attitude about death.
Wolf_in_tapir_togs Non fui, fui, non sum, non curo • Additional comment actions It isn't true; the guy in the video couldn't be bothered to do a 5 min google search to understand the meaning of "corporation sole".
La mujer de papel Rabih Alameddine Lumen 2012 Los libros en sí mismos casi nunca son aburridos, excepto las memorias de los presidentes de Estados Unidos (no, no, Nixon); o mejor dicho, las memorias de los estadounidenses en general. Es el síndrome “Vivo en el país más rico del mundo, pero compadeceos de mí porque de joven tenía los pies planos y una vagina maloliente, pero al final he triunfado”. ¡Puaj! Libros en cajas, cajas de papel, de hojas traducidas sueltas. Eso es mi vida. Hace ya mucho que me abandoné a una lujuria ciega por la palabra escrita. La literatura es mi caja de arena. En ella juego, construyo mis fuertes y castillos, me lo paso en grande. Lo que me da problemas es el mundo que hay fuera de ese parque. Me he adaptado dócilmente, aunque no de manera convencional, a ese mundo visible para poder retirarme sin muchos inconvenientes a mi mundo de libros. Para continuar con la metáfora, si la literatura es mi cajón de arena, el mundo real es mi reloj de arena, un reloj que se vacía grano a grano. La literatura me da vida, y la vida me mata. Bueno, la vida nos mata a todos. Una mañana de diciembre Aaliyah Sobhi de 72 años y residente en Beirut lee incorrectamente la etiqueta del champú y se tiñe el pelo de azul. El incidente lleva a Aaliya a rememorar su pasado y reflexionar sobre el presente. Así empieza la novela del libanés Rabih Alameddine, en la cual el autor hilvana la historia de una vida en Beirut, una ciudad donde se vive a pesar de la guerra o la paz. Y nos obsequia con una lectura a la que denominar exquisita es quedarse muy corto. La historia es simple y extraordinaria a la vez. Aaliya, quien ha trabajado toda su vida en una librería, ahora jubilada, dedica su tiempo a traducir novelas al árabe. Cada 1 de enero elige el libro a cuya traducción va a dedicar los próximos 12 meses. El año pasado fue Austerlitz de Sebald; ahora está sopesando encarar el reto de 2666 de Roberto Bolaño. Lo va a traducir de francés e inglés, comparando las dos versiones. Cuando termine, no enviará su trabajo a una editorial sino que lo guardará en una caja en la habitación del servicio de su piso, al lado de otras 37 novelas ya traducidas. Aaliya vive sola. A los 2 años de edad quedó huérfana de padre. Su madre, una analfabeta codiciosa, siempre prefirió los hijos varones de su segundo matrimonio. La casaron cuando tenía 16 años. Su marido, un impotente creído, se divorció de ella poco después con una sola frase: Mujer, ahora estás divorciada. Entonces se interesaron por ella sus hermanastros – querían el apartamento que le había dejado el marido. Sigue viviendo allí, evitando a sus vecinas las brujas, todas ellas viudas, que cada mañana toman el café juntas. No obstante, Aaliya no se siente sola. Vive rodeada de autores, vivos y muertos, con quienes comparte sus pensamientos, quienes le prestan sus ojos para ver el mundo y con cuyas palabras, sabiduría y sentido común cuenta para enfrentarse a la realidad que le ha tocado vivir. Sin embargo, la literatura no representa para la protagonista una vía de redención. De hecho, ni siquiera pretende, con su ayuda, poder comprender el mundo que la rodea- le parece un reto demasiado ambicioso. Lo único que quiere es poner un poco de orden en su vida en un lugar tan imprevisible como Beirut: Mis libros me muestran cómo es la vida en un país serio donde le das a un interruptor y está garantizado que la bombilla se encenderá y seguirá encendida, donde sabes que los coches se detendrán en los semáforos en rojo y donde los semáforos no dejan de funcionar un par de veces al día. ¿Qué se siente cuando el fontanero se presenta a la hora acordada, o al menos se presenta? ¿Qué se siente cuando sabes que si alguien dice que hará una cosa tal día, la hará? Son muchos los autores que pueblan las páginas de la novela de Rabih Alameddine: los clásicos árabes al-Tifashi o al-Tijani, Chéjov, Tolstoy, Dostoievski, Coetzee, Conrad, Hemingway, Kafka, Javier Marías, Nabokov, Pessoa, etc, etc. Varias veces aparecen algunos de mis autores preferidos: Bruno Schulz, William Faulkner, Milan Kundera, Czeslaw Milosz. Siento como propias las palabras de Aaliya sobre Nuestro hogar es Auschwitz de Tadeusz Borowski: No podía leer “Nuestro hogar es Auschwitz”, de Borowski, sin agarrarme al borde de mi escritorio en el trabajo, como si tuviera rigor mortis. La mujer de papel es también un poema al descubrimiento de la música a la que Aaliya llega a través de sus lecturas. Le gustó la pegatina amarrilla de Deutsche Grammophon, así que, haciendo uso de sus exiguos fondos, empezó a comprar LPs con música clásica de esta compañía. De esta manera descubrió por ejemplo a Chopin en la interpretación de Ivo Pogorelich – ese mismo chico vestido con camisas à la Byron, aun con pelo, cuya eliminación del Concurso Internacional de Piano en Varsovia hizo que Martha Argerich estallara en furia y abandonase el jurado causando tanto escándalo que llegó incluso a mis oídos de niña de muy corta edad. La literatura y la música transforman los días anodinos de Aaliya pero no son el único tema tratado en la novela. Más bien son el pretexto para hablarnos de las pocas personas que han estado o han querido entrar en su vida. Conocemos a Ahmad, un joven refugiado palestino quien venía a su librería para poder leer y quien, después del Septiembre Negro (1970) se convirtió en torturador; y a Hannah, la mejor amiga de Aaliya, cuyo destino es para mí el paradigma de lo injusta que era la vida con las mujeres - y lo sigue siendo en varias partes del mundo. Beirut, la Elizabeth Taylor de las ciudades: loca, hermosa, hortera, ruinosa, envejecida y siempre cargada de dramatismo, es también uno de los protagonistas de la novela. El declive físico de Aaliya representa una alegoría de la decadencia de la ciudad que ostentaba el título de París del Medio Oriente, pero hoy es una ruina a causa de las guerras que sacuden la región un año sí y otro también. Aaliya no viviría aislada del mundo si Beirut fuera diferente. Su personaje es la personificación de la energía que bulle en esa ciudad herida de muerte. Conserva la cordura traduciendo libros que luego esconde del mundo – así están seguros. Están invisibles como ella. Hasta que un día ocurre algo que amenaza su sobrevivencia y hace que la vida de Aaliya dé un vuelco… Creo que Aaliya puede parecer un personaje trágico si repetimos en pos de un clásico que la soledad es la madre de la desesperación. Sin embargo, la mujer no está realmente sola- la acompañan sus libros. Parece que Rabih Alameddine ha creado el ser más marginal de los tiempos, una intelectual musulmana soltera y sin hijos, para que hable de sus pensamientos, para que recite las palabras más hermosas jamás escritas a su mejor público – a sí misma. No os perdáis la oportunidad de conocerla.
non fui, fui, non sum, non curo. View more info. Currently Offline. Profile Awards 2 Badges 18 Inventory Screenshots 4 Workshop
Menu Portal Cytaty Reklama Pozdrowienia - kartki flash Przysłowia i powiedzenia Polskie przysłowia Łacina Jak się sprzedać Cytat: Non fui, fui, non sum, non curo - nie by... Cytat: Non fui, fui, non sum, non curo - nie byłem, byłem, nie ma mnie więc nie dbam o to (napis nagrobny). (napis nagrobny). (napis nagrobny) Gadżety na komórkę - Panasonic Kolorowe tapety - Panasonic - kliknij po więcej... Real Music - Panasonic - kliknij po więcej... Reklama
Contextual translation of "non sum" from Latin into Spanish. Examples translated by humans: ¡ay!, español, am ready, estoy solo, yo soy digno, no he olvidado.
Non fui, fui, non sum, non curo Je n'existais pas, j'ai existé, je n'existe plus, peu importe. o0o°o0o°o0o°o0o. Décembre 1997 - Le Maze, Irlande du Nord. Accompagné d'un gardien, il retournait dans sa cellule. Dépouillé et vide. Quelques minutes plus tôt il était pourtant persuadé qu'il était impossible de se sentir plus pitoyable.
Contextual translation of "fui non sum" from Latin into German. Examples translated by humans: ich war nich, ich war nicht.
- Сι βяглበкаςеп
- Γαղօ օма
- Уж со
. ctgz1l75iy.pages.dev/658ctgz1l75iy.pages.dev/294ctgz1l75iy.pages.dev/861ctgz1l75iy.pages.dev/27ctgz1l75iy.pages.dev/18ctgz1l75iy.pages.dev/233ctgz1l75iy.pages.dev/347ctgz1l75iy.pages.dev/516ctgz1l75iy.pages.dev/59ctgz1l75iy.pages.dev/345ctgz1l75iy.pages.dev/516ctgz1l75iy.pages.dev/461ctgz1l75iy.pages.dev/930ctgz1l75iy.pages.dev/800ctgz1l75iy.pages.dev/573
non fui fui non sum non curo